هنگامی که بن هامرسلی، بنیانگذار Agathonic.AI، در 31 مارس برای سخنرانی خود در مرکز داده جهانی روی صحنه رفت.خیابانبیانیه آغازین او به طرز قابل ملاحظه ای درست بود. “پیش بینی یک ضرورت غیرممکن است.”
هر کسی که عمل کندs یا آی تی را توسعه می دهدزیرساخت با چالش برنامه ریزی برای آینده فناوری که در تجارت آنها اعمال می شود، دست و پنجه نرم کرده است. شرکت‌ها سالانه میلیون‌ها دلار و ساعت‌های کار غیرقابل شمارش را صرف تلاش برای جذب فناوری برای حفظ مزیت رقابتی خود می‌کنند. و درک محرک های اصلی برای تکامل فناوری نقطه شروع کلیدی است.
هامرسلی در برنامه خود اظهار داشت که در گذشته، نوآوری در صنعت فناوری خود محرک اصلی پذیرش بوده است. زمانی که به پیشرفت‌های قابل توجه در سیستم‌هایی که در چند دهه اخیر شاهد آن بوده‌ایم، بسیار دقیق است. اما معیارهایی که ما به طور سنتی برای فناوری استفاده می‌کردیم، مانند قانون مور برای پردازنده‌ها، یا قانون متکالف برای شبکه‌سازی، دیگر معیارهای قابل اعتمادی برای پیش‌بینی نرخ تغییر در صنعت فناوری اطلاعات نیستند. هامرسلی می جنگدویرایش که در آینده، عوامل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقلیم و اپیدمیولوژیک تأثیر بسیار بیشتری در جهت پذیرش فناوری نسبت به پیشرفت های خود فناوری خواهند داشت. و او از همه‌گیری جهانی کووید به عنوان نمونه‌ای بارز استفاده کرد که چگونه عوامل غیرفنی می‌توانند تغییرات گسترده‌ای را در روش استفاده از فناوری ایجاد کنند.
شکی نیست که کووید یک رویداد مهم در سراسر جهان بود و همرزلی تاثیر آن را با توسعه “آندون کورد” در کارخانه های تویوتا پس از جنگ جهانی دوم مقایسه کرد. سیم آندون سیم یا دکمه‌ای بود که طول خط مونتاژ تویوتا را طی می‌کرد، و هر کسی که در حال تولید بود می‌توانست، (و تشویق می‌شد) سیم را هر زمان که مشکلی تشخیص داده می‌شد، بکشد. با این کار کل خط تا زمانی که مشکل تشخیص داده و برطرف شود، بسته می‌شود. امروزه، تقریباً 70 سال بعد، شرکت هایی مانند آمازون همچنان از همان اصل پیروی می کنند. بر اساس این فرض که تشخیص مشکلات تولید در منبع به جای تلاش برای حل آنها در پایین دست بسیار کارآمدتر است.
در حالی که زدن کلید توقف در برخی از پروژه‌هایی که هر از گاهی ارائه می‌شوند بسیار رضایت‌بخش خواهد بود، انجام این کار اغلب از نظر سیاسی هوشمندانه نیست. همچنین هیچ شاخص روشنی برای زمان مناسب بودن چنین اقدامی وجود ندارد. جدای از آن مشکل جزئی، این ایده که جهت بلندمدت فناوری را می توان با بررسی تعدادی از عوامل غیرفنی علاوه بر نقشه راه فنی پیش بینی کرد، حداقل می تواند بینش بیشتری در مورد ضرورت غیرممکن پیش بینی ارائه دهد. سوالاتی که همرسلی معتقد است باید بپرسید مواردی از این قبیل هستند: بر اساس مجموعه‌ای از معیارهای غیرفنی متفاوت، به چه چیزی واکنش نشان خواهید داد، که منجر به، فعال کردن یا جلوگیری از آن می‌شود. مانند اقلیم، محیط زیست، عدالت اجتماعی، امنیت و تاب آوری.
او برنامه خود را با اشاره به نیاز به جاختراع مجدد فوری، بدون میراث به عنوان بخشی از استراتژی برنامه ریزی فنی بلند مدت. باز هم، این بسیار منطقی است، اگرچه واقعیت های فناوری اطلاعات تجاری و فرهنگ شرکتی می تواند آینده نگری بیش از حد را دشوار کند. سایر عوامل اغلب کنترل قابل توجهی بر جهت پذیرش فناوری در محاسبات تجاری دارند که ارتباط چندانی با فناوری ندارند، مانند: محدودیت های بودجه، سیاست شرکت، مجموعه مهارت های کارکنان، حفاظت از شغل، و مقاومت در برابر تغییر که بخشی طبیعی از انسان هایی که تجارت می کنند در حالی که این مسائل ممکن است هرگز از بین نروند، صرف دانستن وجود آنها و پرداختن به عنصر انسانی به عنوان بخشی از یک استراتژی برنامه ریزی می تواند راه درازی در دستیابی به موفقیت بلندمدت داشته باشد.
در آستانه نزدیک شدن، همرزلی برخی از مشاهدات عالی را که شایسته ذکر است انجام داد که راه درازی در گسترش دامنه درک ما از واقعیت دارد.
- همه سناریوها در جایی درست خواهند بود – سناریوهای بالقوه بسیار زیادی در دنیای فناوری وجود دارد که بتوان رویای پوشش همه آنها را داشت.
- هر سناریوی واقعی دیوانه کننده به نظر می رسد – در ابتدا… مثلاً – منظورتان چیست که می‌توانید یک ترابایت داده را روی کارتی به اندازه تصویر کوچک خود ذخیره کنید؟
- مکان های مختلف برای چیزهای مختلف ارزش قائل هستند – با توجه به اینکه فناوری و تجارت در حال حاضر در سراسر جهان وجود دارد، این یک عامل مهم است. آنچه در یک ایالت/ملت/قاره کار می کند ممکن است هرگز در دیگری کارساز نباشد.
- و یکی از خودم – یک دکمه آندون بند ناف که می توانید با فشار دادن آن به سمت ترمز بزنید، برای هر موقعیتی واقعاً خوب است.