چهار ماه پیش ، در یکشنبه معمولی: حدود ساعت 9 صبح قهوه ام را می خورم. شروع به احساس یک تکان انرژی و اشتیاق. دو ساعت می گذرد و من می توانم آن درد وحشتناک را در پشت چاله های چشمم احساس کنم. مثل لایه های تراشیدن ریش تراش ، عمیق تر و عمیق تر است. اثر نهایی کافئین حدود سه یا چهار ساعت آینده رخ می دهد: من حداقل باید یک ساعت دراز بکشم.
من در کارهای روزانه موفق شدم آن را کنار هم نگه دارم. آخر هفته ها ، به جای لذت بردن از وقت با خانواده ام ، بدهی خواب من را گرفت. اوه ، چطور سعی کردم عادتهایم را تغییر دهم: مارک های مختلف قهوه ، قهوه را فقط صبح می نوشم ، اسپرسو بخورم ، نه ، خراش بده ، یک آمریکایی داشته باش. دم کرده سرد چطور؟ هرچه امتحان کردم ، بدهی را بارها و بارها پرداخت کردم – خوابم شکسته بود ، زمان از خانواده ام دزدیده شد ، سردردها وحشتناک بودند.
آن یکشنبه تصمیم گرفتم: ترک می کنم ، بوقلمون سرد. دیگر کافئین (قهوه ، شکلات ، کولا ، کاکائو ، چای سبز یا سیاه) ، هیچ چیز. من مستقیم به ورطه فرو رفتم و حتی تحقیقات درستی انجام ندادم. چقدر ممکن است سخت باشد؟ من نه سال پیش سیگار را ترک کردم ، ده ماه پیش الکل (که به ندرت آن را می نوشیدم) سیگار را ترک کردم ، حدود شش ماه پیش شروع به خوردن کربوهیدرات کم سابقه و تمایل به کتو کردم. آیا در واقع می توان حذف کافئین از زندگی من به این سختی ها را انجام داد؟ آره.
روز اول رفت …