@z3nch4nذن چان
به Infosec و Biohacking علاقه مند هستید.
“من نمی توانم به کسی چیزی یاد بدهم ، فقط می توانم آنها را به فکر وادار کنم.” – سقراط
من تا زمانی که از دبیرستان فارغ التحصیل نشدم هرگز یک کتاب واحد نخواندم.
هر تعطیلات تابستانی ، دانشجویان گزارش های کتاب را به عنوان تکالیف انگلیسی / چینی در ترم بعدی ارائه می دهند. کاری که من کردم این بود که فصل اول و آخر کتاب را خواندم ، نظرات را در پشت آن اضافه کردم و بعد از “خواندن” احساساتی به دست آوردم فکر می کردم باهوش هستم و خواندن رمان و داستان خسته کننده است. من قبلاً در کلاس ها به اندازه کافی خواندن انجام داده ام.
در آخرین تابستان سال دبیرستان ، معلم انگلیسی من ، خانم نگایی ، کتابی به من داد و به من گفت آن را بخوان. او گفت من تعجب می کنم کتاب قدیمی بود و کاغذ در گوشه آن زرد شد. این اولین کتاب او در دوران دبیرستان بود. من نمی دانستم که چقدر صادقانه است که چنین مورد شخصی را به من می دهند.
خانم نگایی به چشمان من نگاه کرد و به من گفت که او می داند چگونه من با آن “گزارش های کتاب” آمده ام. گرچه او مرا سرزنش نکرد ، من کتاب را گرفتم و با خجالت رفتم. چگونه کسی می تواند متوجه این موضوع شود؟ فکر کردم
من آن کتاب را تا الان نگه داشته ام.
معلم انگلیسی من
خانم نگایی یک معلم غیرمعمول بود. او انگلیسی را دوست دارد و سعی کرد جنبه روشن یادگیری زبان را به همه نشان دهد. او خندید…