من هرگز ورزش تماشا نکرده ام.
نه به این دلیل که جذابیت لازم را ندارم، بلکه به این دلیل که تماشای ورزش = زندگی لعنتی خودت را نگذراند.
این ایمیل ممکن است عده ای را عصبانی کند، اما من اهمیتی نمی دهم. خیلی وقته ساکت موندم
وقتی به صفحه می چسبید و برای پیروزی دیگری تشویق می کنید، این شما نیستید که گل می زنید.
شما فقط یک تماشاگر در عرصه زندگی هستید. و مشکل اینجاست.
فقط ورزش نیست.
تلویزیون واقعیت، شایعات افراد مشهور، درام های سیاسی – همه یکسان هستند.
هر کدام حواس پرتی است و شما را از زندگی کردن در داستان خود باز می دارد. مطمئناً آنها به شما آرامش می دهند، اما به چه قیمتی؟
هر ساعتی که برای زندگی دیگران صرف می‌شود، ساعتی است که صرف رشد خود، اهداف خود نمی‌شود. لذت بردن از این فعالیت‌ها در حد اعتدال خوب است، اما مهم است که اطمینان حاصل کنید که پیشرفت شخصی شما را تحت الشعاع قرار نمی‌دهند.
فکر می کنید تماشای ورزش کار شماست؟ این پیروزی شما نیست که برای آن تشویق می کنید. این یک حس کاذب موفقیت است که به شما این توهم را می دهد که بخشی از چیزی بزرگتر هستید.
اما تو نیستی.
شما هنوز روی مبل خود هستید، بدون تغییر، در حالی که دیگران آنجا هستند و همه چیز را انجام می دهند.
این درام شما نیست، هیجان شما نیست. این مال شخص دیگری است، و شما فقط برای سوار شدن همراه هستید.
وقتی وقت و انرژی خود را صرف تماشاگر بودن می کنید،…