بیایید پروژه یکپارچه را با یک کد کد عظیم تصور کنیم که برای چند دهه توسعه یافته است (باور نکردنی ، درست است؟). این پروژه احتمالاً دارای ویژگی های بی شماری و تعداد قابل توجهی (امیدوارم!) آزمایشات خودکار است که تأیید ویژگی های بی ارزش ما را در چندین سطح پوشش می دهد. بسته به اینکه از کجا بپرسید ، معروف یا بدنام را امتحان کنید ، هرم را از پایه واحد به پایین تا قله انتهای انتهای بالا را امتحان کنید.
اکنون ، پس از چند تمرین با تصور موارد فنی ، باید فکر کنید که چنین نرم افزار پیچیده ای برای تسهیل چرخه عمر توسعه و ایجاد یکپارچگی مداوم و نرم به نیاز به ابزار مدیریت آزمون کاملاً محکم نیاز دارد.
همانطور که تعدادی از نسخه های محصول ، شاخه های توسعه ، محیط های آزمون و سایر موارد قابل تصور رشد می کنند ، تعدادی از ویژگی ها که برای برچسب گذاری کلاس های آزمون و روش های دسته بندی صحیح آنها استفاده می شود و آزمایشاتی را که باید با هم ترکیب شوند ، افزایش می دهد. با گفتن این موارد ، درصورت نیاز به افزودن ویژگی دیگر و علامت گذاری یک دسته از آزمونهای انتخاب شده در سراسر محلول ، چه کاری باید انجام دهید؟ وقتی یک دسته فقط دو تست است ، خیلی راحت است ، درست است؟ اما اگر یک دسته یک دسته دوهزار باشد چه می کنید؟