به دلایلی، تقریباً همیشه وقتی مواد غذایی را کنار می گذارم این اتفاق می افتد. چیزی در مورد برگشتن به خانه از یک سوپرمارکت شلوغ، تغییر محیط و دست زدن به بسیاری از غذاهای بافت دار و بدبو، مغز عصبی من را دچار فشار حسی می کند. ناگهان احساس می‌کنم که سرم را همراه با نخودهای لطیف داخل فریزر فرو کرده‌ام.
اضافه بار حسی می تواند یک تجربه رایج برای من و سایر افراد دارای واگرای عصبی باشد، از جمله افرادی که دارای اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD)، اختلال طیف اوتیسم (ASD)، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و Tourette هستند. و در حالی که من به ناتوانی خود افتخار می کنم، زندگی با مشکلات پردازش حسی همیشه آسان نیست – گاهی اوقات به نظر می رسد که دنیا برای افرادی مانند من طراحی نشده است. به همین دلیل است که من عاشق آپارتمانم هستم. در فضای خودم، می‌توانم از ابزارها و فناوری‌هایی مانند Google Assistant برای راه‌اندازی مکان‌هایی که برای من کار می‌کنند، بدون هیچ قضاوتی استفاده کنم.
روال‌های دستیار Google برای مدیریت بار حسی بیش از حد برای من مفید بوده است. وقتی روتینی را تنظیم می‌کنید، می‌توانید دستیار Google را فعال کنید تا چندین کار را همزمان انجام دهد. برای من، این بدان معناست که تنها با یک فرمان به دستیار Google خود، می‌توانم اتاقم را به فضایی حس‌پسند تبدیل کنم. من این کار را با یک روال سفارشی چهار عملی انجام می دهم که به طور خاص برای رفع نیازهایم ایجاد کردم – من آن را “حالت Zen Mode” می نامم. در اینجا اقداماتی که هر زمان که “حالت Zen” خود را فعال می کنم اتفاق می افتد و چرا آنها انجام می دهند. برای من مفید است.