درخواست کمک به راه درست

وقتی کوچک بودیم ، تمام وقت کمک می خواستیم. وابستگی به والدین ، ​​دوستان ، معلمان و خواهر و برادرمان برای کمک به ما در پیمایش پیچیدگی های زندگی ، درخواست کمک طبیعی ترین کار به نظر می رسد. از کودکی به خاطر نمی آورم که هنگام درخواست کمک با هیچ احساس دردناکی روبرو شده باشم و نگران این باشم که چه چیزی باعث عزت نفس من می شود یا اثر مخربی که می تواند بر تصویری که برای خودم ساخته ام داشته باشد. من به راحتی می دانستم که می توانم به مردم اعتماد کنم و در صورت نیاز به من توصیه های مفیدی را یاد بگیرم. در واقع ، بهترین احساس در جهان است.

با این حال ، در جایی از مسیر ، معنای کمک تغییر کرد. من به اشکال استقلال و فردگرایی پی بردم. درخواست کمک در مورد یادگیری و در مورد هویت من بیشتر شد. این باعث شد توانایی های خودم را زیر سوال ببرم. آیا به نظر من ضعیف یا ناتوان به نظر می رسد؟ آیا اگر دیگران مرا وابسته بدانند ، کمتر به من فکر می کنند؟ آیا مردم از هوش و ذکاوت من س questionال می کنند؟ من ترجیح می دهم در انجام یک کار تلاش کنم و ساعتهای بی شماری را بدون رسیدن به هیچ کاری تلف کنم تا اینکه به کسی نزدیک شوم. من گرسنه اطلاعات بودم اما آماده بودم که احمق بمانم.

عدم اطمینان از نتیجه ، …