در طی مراسم فارغ‌التحصیلی برادرم دیروز در دانشگاه تحقیقات عمومی کانتربری در کرایست‌چرچ نیوزلند، نمی‌توانستم از فکر کردن به نقشه راه برای رهبران آینده ایالات جزایر اقیانوس آرام دست بکشم. همانطور که پنجاه و سومین مجمع رهبران جزایر اقیانوس آرام تشکیل می شود، تأمل در سخنان عمیق جورج کارلین ضروری است، که به صراحت بیان کرد: “حقوق اگر بتوان آنها را سلب کرد، حق نیستند. آنها امتیاز هستند.” این مشاهدات تکان دهنده، مبارزه مداوم برای آزادی مالی واقعی را روشن می کند، نگرانی ای که عمیقاً در بین شهروندانی که امروز از خواب نادانی خود در سراسر جهان بیدار شده اند، طنین انداز می کند. این تصور که حقوق ما ذاتی نیست، بلکه امتیازاتی است که توسط صاحبان قدرت اعطا می شود، یادآوری آشکار نیاز به تغییرات سیستمی است.
از لحاظ تاریخی، قدرت در میان قلمرو سیاسی متمرکز شده است، آنها کنترل خود را از طریق دستکاری اطلاعات و حواس‌پرتی‌های اجتماعی حفظ کرده‌اند. این سیستم پایدار امتیاز و ظلم در طول زمان تکامل یافته و با شرایط و فناوری های جدید سازگار شده است، اما ماهیت اساسی آن بدون تغییر باقی مانده است. طبقه حاکم با سیاستمداران مدتهاست که از قدرت خود برای حفظ کنترل توده ها با استفاده از تاکتیک هایی مانند اطلاعات نادرست، تبلیغات و … استفاده می کند.